Parafia nie jest tylko kościelną strukturą ograniczoną ściśle wytyczonymi granicami, do której należą konkretne osiedla czy wioski, ale jest żywą wspólnotą wiary i miłości. Wspólnota parafialna jest swoistą wspólnotą w drodze. Tworzą ją ludzie różnych czasów i różnych pokoleń, mężczyźni i kobiety, młodzi i starzy, rodzice i dzieci, osoby samotne i dorastająca młodzież, którzy idą razem w pielgrzymce do domu Ojca. Nie tylko kościelna struktura ograniczona ściśle wytyczonymi granicami, ale żywa wspólnota wiary i miłości.

Papież Franciszek zauważył wprost, że parafia jest ciągle aktualna, że musi pozostać, że jest strukturą, której nie wolno nam wyrzucać za okno, że jest w tym sensie nietykalna, bo parafia jest domem ludu Bożego, tym domem, w którym on mieszka (…) jest miejscem kreatywności, odniesienia, macierzyństwa. Tu należy realizować wszelką zdolność kreatywności, a kiedy parafia rozwija się w ten właśnie sposób, to dokonuje się to, o czym mówiłem o uczniach-misjonarzach – nazywam to: parafia wychodząca.

W parafii każdy i każda z nas, ochrzczonych i bierzmowanych, nie istnieje tylko dla siebie samego. Wiele rzeczy czynimy przecież razem. Razem się modlimy. Razem wspieramy w drodze wiary. Razem troszczymy się o nasz parafialny kościół, o plebanię, o dom parafialny. Razem staramy się zaradzać różnym potrzebom i sytuacjom, które nas w życiu dotykają. W ten sposób jesteśmy wspólnotą sióstr i braci, których co prawda nie łączą te więzy krwi czy wspólne, rodzinne pokrewieństwo, ale jedna wiara i jedna miłość, jeden chrzest i jeden Pan nasz, Jezus Chrystus, którego w tym parafialnym kościele przyzywamy jako naszego Króla i Pana.

Prymas Polski abp Wojciech Polak, 05.02.2017 r.